ΜΕ ΤΟΝ ΕΟΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΛΕΑ

[elena]

Ο Γιάννης Κοφινάς μας ενημερώνει:

"Το αποκριάτικο πρόγραμμα στις 4-6/3/2006 του μεγάλου και παλαιότερου στη Χώρα μας Ορειβατικού Συνδέσμου (ΕΟΣ) Αθήνας έφερε τα μέλη και τους φίλους του με την αρχηγία μας με το Χρήστο Παναγιωτόπουλο στα μονοπάτια του Μαλέα και το μοναδικό σπήλαιό του. Ένα σπήλαιο που δέχτηκε το θαυμασμό στις μέρες μας από τις περίτεχνες κατασκευές του Χρήστου και την αγάπη του για αυτά τα μνημεία της φύσης. Στο πλευρό μου ο βετεράνος της Ελληνικής ορειβασίας, επιτυχημένος επιχειρηματίας και πρόεδρος του ΕΟΣ Αθήνας Θάνος Κλαουδάτος μετά της συζύγου του. Αρκετοί συνοδοιπόροι και συναναβάτες των Ελληνικών κορφών ακολουθούν με τους άγρυπνους και έμπειρους αρχηγούς πολλών αποστολών, τους Δημήτρη Σακουφάκη και Γιώργο Σιδηρά.
Το λεωφορείο σταματά το Σάββατο το μεσημέρι στην γραφική και πανέμορφη πρωτεύουσα του νοτιότερου χερσαίου δήμου της Χώρας μας και της Ευρώπης την Νεάπολη. Με τη ματιά ριγμένη οι ορειβάτες στην πανέμορφη Ελαφόνησο με την ομορφότερη παραλία της Ευρώπης και από τις ομορφότερες στον κόσμο απολαμβάνουν την τοπική κουζίνα.


Ο σπηλαιοσύντροφος Χαράλαμπος Μπιλλίνης με το φιλόλογο κ. Γιώργο Μιχαλέτο μας οδηγούν και μας ξεναγούν στα απολιθωμένα δένδρα της Άγίας Μαρίνας του Μαλέα. Ο τελευταίος παγετώνας αποκάλυψε τα θαμμένα και απολιθωμένα δένδρα της τελευταίας πλειόκαινου εποχής πριν 1500-500 χιλιάδες χρόνια, με το γδάρσιμο των κυμάτων της θάλασσας που ανέβηκε 140 μέτρα από προηγούμενη στάθμη της. Η άμμος στην παραλία της εποχής εκείνης που τα φιλοξενούσε πέτρωσε και τα κράτησε στην αγκαλιά της ολοζώντανο μνημείο της φύσης!! Εμείς πως θα τα κρατήσουμε?
Από εκεί απομένουν δύο μόλις ώρες πορείας για το τελείωμα της στεριάς και το αντάμωμα με το αρχιπέλαγος της Μεσογείου. Λουλούδια στολίζουν λόγω εποχής το διάβα μας στο μονοπάτι αυτό ακόμη και φωλιασμένα στις σχισμές των βράχων για το δάρσιμο των ανέμων που χαρακτηρίζει πολλές φορές την περιοχή. Συγκινητικά αντικρίζω και εδώ μετά από τόσες μελέτες μου με το πρωτολούδι της πρόωρα στολισμένη την ενδημική Υμεττιά που πήρε το όνομα του Υμηττού στον οποίο πρωτοβρέθηκε. Σφυρίζοντας ένα σκοπό που συντροφεύουν τα κύματα χτυπώντας στους βράχους και αντιλαλώντας στα σωθικά των θαλασσοσπηλιών έρχονται κάποιοι στοίχοι, αφού χρόνια μελετώ το σπάνιο αυτό λουλούδι.


Λουλούδι, στο Κάβο-Μαλιά σε βρήκα ανθισμένο,
έσκυψα και σε μύρισα, κ’ έφυγα μεθυσμένος!
Μπροστά στα μοναστήρια του να στέκεις στολισμένο,
με τα ροζέ τα άνθη σου στα βράχια απαγκιασμένο.

Δεν σε φοβίζουν κύματα, τα πέλαγ’ αγναντεύεις,
στο Βράχο του Κάβο Μαλιά, καράβια συντροφεύεις.
Υμέττια σ’ ονομάσανε και είσαι αδικημένη….
τόσο καιρό δεν βρίσκανε που ήσουνα κρυμμένη;

(δείτε τη και στη χλωρίδα στη σελίδα www.gianniskofinas.com )



Τα μοναστήρια του «Μικρού Άγιου Όρους» του Μαλέα φιλοξενούν τους ορειβάτες, οι οποίοι ανάβουν τα καντηλάκια τους, ενώ ο ήλιος γέρνει γοργά να μας αποχαιρετήσει μία πανέμορφη μέρα ακόμη στις ορειβατικές μας αναζητήσεις. Η ηρεμία της ανοιξιάτικης μέρας διακόπτεται στις συμβουλές μου να επιστρέψουμε εκμεταλλευόμενοι οριακά την μόλις μία ώρα του μονοπατιού και τον ερχομό της νύκτας. Το μισοφέγγαρο δυναμώνει και μας βρίσκει στο χωματόδρομο για το λεωφορείο στην Αγία Μαρίνα. Στο δείπνο μας ο δήμαρχος Βοιών κ. Κουσούλης μας επισκέπτεται στην ταβέρνα, μας καλωσορίζει και συζητά μαζί μας και με τον πρόεδρο Θάνο Κλαουδάτο για τα μονοπάτια και τη φύση του Μαλέα.

ΓΙΓΑΝΤΙΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΑ ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ.

Την Κυριακή το πρωί 5/2/2006 μετά το πρόγευμα η επίσκεψη που πραγματοποιήσαμε με τον ΕΟΣ Αθήνας-πάλι με οδηγό μας τον Χαράλαμπο Μπιλλίνη- ήταν και μία έκπληξη εκτός προγράμματος στην απόδραση αυτή. Λίγο πριν την Νεάπολη ανατολικά στα χωράφια με τις ελιές προς το Νεοχώρι υπάρχει ένα μοναδικό της φύσης μνημείο με τα μεγαλύτερα ίσως στον κόσμο απολιθωμένα δένδρα. Κορμοί με περίμετρο, οι οποίοι φτάνουν και τα 9,30 μέτρα και χρειάσθηκαν μαζί μου άλλοι 6 συνοδοιπόροι, για να τα αγκαλιάσουμε!! Ανάμεσα σε δύο κορμούς υπάρχει παλαιά καλύβα πέτρινη και εγκαταλελειμμένη, που η ανάπτυξη της άγριας βλάστησης δεν μας επέτρεψε να τα μετρήσουμε, ενώ δείχνουν ακόμη μεγαλύτερα από τα άλλα. Πόσο ύψος να έφταναν αυτά τα δένδρα στις τροπικές εκείνες εποχές?


Το μυαλό μου φτερουγίζει στα έγκατα των σπηλαίων Γλυφάδας Δυρού στην αντίπερα πλευρά της Λακωνικής γης με τους απολιθωμένους πάνθηρες των μόλις 35.000 χρόνων σε σχέση με τα δένδρα αυτά στο δήμο Βοιών. Ακόμη και στα οστά των ελεφάντων με την υποθαλάσσια σπηλιά και περιπέτειά μας την πρωταπριλιά του 2000 στο ακρωτήρι Δρέπανο των Χανίων. Οι ελέφαντες πέρασαν σε απεγνωσμένη προσπάθεια λόγω έλλειψης τροφής με τη μείωση των τεράστιων αυτών δασών αργότερα από τον Μαλέα-Κύθηρα-Αντικύθηρα στην Κρήτη. Με τα νερά αρκετά χαμηλωμένα τότε και τις αποστάσεις μικρότερες οι ελέφαντες ρίσκαραν σαν δεινοί κολυμβητές με το πλεονέκτημα της προβοσκίδας ψηλά, το ελαφρύ κεφάλι και το μεγάλο εκτόπισμα νερού. Εκεί μετέπειτα αναπτύχθηκαν τα αιγοειδή, εξάντλησαν την μεγάλη ανάγκη σε ποσότητα τροφής των μεγάλων αυτών θηλαστικών και χάθηκαν, ενώ δεν υπήρχαν αρπακτικά όπως λιοντάρια , τίγρεις κλπ στην Κρήτη, για να κινδυνέψουν τα μεγάλα αυτά προβοσκιδοειδή .
Τα λείψανα τόσο παλαιών εποχών μελετώνται από ειδικούς και γράφονται οι παμπάλαιες σελίδες της ιστορίας στον πλανήτη μας. Οφείλουμε λοιπόν να τα προστατέψουμε και να τα αναδείξουμε. Να τα επισκεπτόμαστε, να ζούμε μπροστά στα λείψανά των τις εποχές εκείνες, να αποκτούμε την πολυπόθητη γνώση και παιδεία και όχι μόνο, αλλά να αγαπάμε ακόμη περισσότερο τον τόπο μας.


Κατά την προηγούμενη ξενάγησή μου με το σπηλαιοσύντροφο και συνοδοιπόρο Χαράλαμπο στα γιγάντια αυτά απολιθωμένα διαπίστωσα, ότι ο χωρικός εν αγνεία του έκαιγε εκεί δίπλα σε ένα κορμό τα κλαδιά του ελαιώνα του.


Σε αυτή την επίσκεψη είχε κλαδέψει ολοκληρωτικά τον άχρηστο σχίνο επάνω σε ένα κορμό που άνοιγε από την ανάπτυξή του. Σε άλλον τεράστιο πέτρινο κορμό η διπλανή χαρουπιά είχε ρίξει τους σπόρους της και μία νεαρά αναπτυσσόταν επάνω σε αυτόν, σαν σε ζαρντινιέρα θαρρείς και οι ρίζες της είχαν δημιουργήσει ρωγμή αρκετών εκατοστών. Η μικρή χαρουπιά σύντρεχε της περιποίησης του χωρικού καλοκλαδεμένη για τους πολύτιμους για τα ζώα του καρπούς.


Με την αναφορά αυτή, την οποία οφείλουμε στον Χαράλαμπο το θέμα των απολιθωμένων πιστεύουμε, ότι θα βρει το δρόμο της προστασίας και ανάδειξής του. Αξίζει να αναφέρω, ότι ήταν συναγωνιστής μας από τα φοιτητικά μας χρόνια, όταν τον πρωτογνώρισα σαν απερχόμενο πρόεδρο στο Σύλλογο Λακώνων Φοιτητών στην Αθήνα το 1977 με την Ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου. Μετά από 25 χρόνια ξανασυναντηθήκαμε συνιδρυτές του Σπηλαιολογικού Ομίλου μας Ταϋγέτου-Πάρνωνα «Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ» Τότε επιμελούταν στήλες της εφημερίδας των Λακώνων φοιτητών η «Φωνή της Λακωνίας», ενώ τώρα εκδίδει την εφημερίδα «ΒΑΤΙΚΑ» προβάλλοντας τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας για την προώθηση της λύσης των. Από τις στήλες αυτές θα ήθελα να τον συγχαρώ για το πολύτιμο έργο του με τον μόχθο που τον διακρίνει και να τον ευχαριστήσω για την συμπαράστασή του στους ορειβάτες της Αθήνας. Επίσης να στηρίξω τις ελπίδες μου σε αυτόν για την δημιουργία του πολυπόθητου Σπηλαιολογικού Πάρκου Μαλέα, το οποίο είναι δική του ιδέα και προτροπή, αλλά και όραμα των υπόλοιπων μελών του Ομίλου μας για την ανάδειξη με ήπια μορφή των σπηλαίων της πανέμορφης και ενδιαφέρουσας αυτής περιοχής των Βατίκων. "