Ένα ακόμη τραγικό συμβάν στο χώρο της ελληνικής ορειβασίας. Αντιγράφω από το mail μου:
Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός το απόγευμα της Κυριακής:
Ο Μπάμπης δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας.
Το ατύχημα συνέβη το μεσημέρι της Κυριακής 18/3 στη διάρκεια ανάβασής του στην κορυφή Μαχαιράς του Ερύμανθου, μαζί με άλλους 3 πατρινούς ορειβάτες, όταν ξαφνικά ο Μπάμπης έχασε την ισορροπία του πέφτοντας σε απότομη πλαγιά, με αποτέλεσμα το μοιραίο τραυματισμό του.
Αντίο Μπάμπη...
Θα θυμόμαστε για πάντα το ζεστό χαμόγελό σου και τη θετική σου διάθεση, που σκόρπιζε ζεστασιά στους ανθρώπους γύρω σου. Ήσουν ένας αληθινός φίλος. Θα μας λείψει η συντροφιά σου, αφού το βουνό που τόσο αγάπησες αποφάσισε να σε κρατήσει για πάντα μαζί του...
Το Δ.Σ. του "Ωλενού", με αφορμή το τραγικό γεγονός, εξέδωσε κοινό ψήφισμα με τον ΕΟΣ Πατρών, όπου αναφέρονται τα εξής:
ΨΗΦΙΣΜΑ
Των Ορειβατικών Συλλόγων της Πάτρας
Σύσσωμη η ορειβατική οικογένεια της Πάτρας εκφράζει τη λύπη της και συμπαρίσταται στην οικογένεια του εκλιπόντος Χαράλαμπου Παπαμικρού. Αποφασίστηκε αντί στεφάνων να κατατεθεί το αντίστοιχο ποσό υπέρ του ιδρύματος «ΜΕΡΙΜΝΑ»
Τα Διοικητικά Συμβούλια των Ορειβατικών Συλλόγων της Πάτρας:
Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Πατρών
Σύνδεσμος Ελλήνων Ορειβατών Πάτρας «ΩΛΕΝΟΣ»
Η νεκρώσιμη ακολουθία θα τελεστεί την Τρίτη 20/3 στις 11:00 στον Ι.Ν. Αγίου Ανδρέα και η ταφή θα γίνει στο Λιβάρτζι Αροανίας.
Ατύχημα στον Ερύμανθο
-
mamouni
- Active Member
- Δημοσιεύσεις: 400
- Εγγραφή: Δευ Ιούλ 04, 2005 3:55 pm
- Τοποθεσία: Άθηνα
- Επικοινωνία:
Συλλυπητήρια για το παιδί που έφυγε!
Ο χαμός ενός ακόμα ανθρώπου με κάνει λιγάκι να αναρωτιέμαι. Εγώ δεν είμαι ορειβάτης. Κρεμάω όμως τη ζωή μου στο κενό κάθε Σαββατοκύριακο και πραγματικά -πέραν του γεγονότος ότι δεν έχουμε σπηλαιολογικά ατυχήματα- νιώθω απολύτως ασφαλής να κρεμάσω ακόμα και κάποιον άσχετο και να τον καθοδηγήσω στο τι πρέπει να κάνει, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη ότι δεν θα πάθει το παραμικρό.
Η ορειβασία όμως μας έχει ήδη "πάρει" τρία παιδιά, δυο εκ των οποίων ήταν εμπειρότατοι. Τι συμβαίνει λοιπόν?
Δεν υπάρχουν κανόνες ασφαλείας για το άθλημα?
Υπάρχουν και κανένας δεν τους τηρεί?
Ποιος είναι υπεύθυνος για να επιβάλλει ένα-δυο βασικά πράγματα που θα διασφαλίζουν τους ορειβάτες? (π.χ. το υποχρεωτικό κράνος)
Επαναλαμβάνω ότι ορειβάτης δεν είμαι (και με αυτά που συμβαίνουν, μάλλον δεν θα προσπαθήσω να γίνω ποτέ!), αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι τι φταιει και χάνονται ανθρώπινες ζωές...
Ο χαμός ενός ακόμα ανθρώπου με κάνει λιγάκι να αναρωτιέμαι. Εγώ δεν είμαι ορειβάτης. Κρεμάω όμως τη ζωή μου στο κενό κάθε Σαββατοκύριακο και πραγματικά -πέραν του γεγονότος ότι δεν έχουμε σπηλαιολογικά ατυχήματα- νιώθω απολύτως ασφαλής να κρεμάσω ακόμα και κάποιον άσχετο και να τον καθοδηγήσω στο τι πρέπει να κάνει, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη ότι δεν θα πάθει το παραμικρό.
Η ορειβασία όμως μας έχει ήδη "πάρει" τρία παιδιά, δυο εκ των οποίων ήταν εμπειρότατοι. Τι συμβαίνει λοιπόν?
Δεν υπάρχουν κανόνες ασφαλείας για το άθλημα?
Υπάρχουν και κανένας δεν τους τηρεί?
Ποιος είναι υπεύθυνος για να επιβάλλει ένα-δυο βασικά πράγματα που θα διασφαλίζουν τους ορειβάτες? (π.χ. το υποχρεωτικό κράνος)
Επαναλαμβάνω ότι ορειβάτης δεν είμαι (και με αυτά που συμβαίνουν, μάλλον δεν θα προσπαθήσω να γίνω ποτέ!), αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι τι φταιει και χάνονται ανθρώπινες ζωές...
Έχοντας πολύ μεγαλύτερη ορειβατική εμπειρία από ότι σπηλαιολογική μπορώ να πω με αρκετά μεγάλη βεβαιότητα ότι η ορειβασία είναι πιο επικίνδυνη από ότι η σπηλαιολογία.
Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, και διεθνώς τα ατυχήματα είναι πολλαπλάσια.
Κανόνες υπάρχουν αλλά ακόμα και αν τους τηρείς δεν είσαι απόλυτα ασφαλείς καθότι αντίθετα με την σπηλαιολογία υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αστάθμητοι παράγοντες.
Βέβαια εσύ πάντα μπορείς καθορίζεις το ρίσκο που αποδέχεσαι άλλα αυτό είναι πάντα μεγαλύτερο από ότι στη σπηλαιολογία.
-Μερικοί από τους αστάθμητους παράγοντες:
-Επιδείνωση του καιρού
-Πτώσεις πετρών από κάποιον που ανεβαίνει από πάνω σου ή απλά επειδή είσαι άτυχος
-Χιονοστιβάδες (που ακόμα και ο πιο έμπειρος δεν μπορεί να τις προβλέψει με 100% σιγουρία)
-Ένα απλό γλίστρημα σε «κακό» σημείο (πολλές φορές δεν μπορείς ή δεν έχει νόημα να είσαι δεμένος)
Κτλπ κτλπ
Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, και διεθνώς τα ατυχήματα είναι πολλαπλάσια.
Κανόνες υπάρχουν αλλά ακόμα και αν τους τηρείς δεν είσαι απόλυτα ασφαλείς καθότι αντίθετα με την σπηλαιολογία υπάρχουν πολλοί περισσότεροι αστάθμητοι παράγοντες.
Βέβαια εσύ πάντα μπορείς καθορίζεις το ρίσκο που αποδέχεσαι άλλα αυτό είναι πάντα μεγαλύτερο από ότι στη σπηλαιολογία.
-Μερικοί από τους αστάθμητους παράγοντες:
-Επιδείνωση του καιρού
-Πτώσεις πετρών από κάποιον που ανεβαίνει από πάνω σου ή απλά επειδή είσαι άτυχος
-Χιονοστιβάδες (που ακόμα και ο πιο έμπειρος δεν μπορεί να τις προβλέψει με 100% σιγουρία)
-Ένα απλό γλίστρημα σε «κακό» σημείο (πολλές φορές δεν μπορείς ή δεν έχει νόημα να είσαι δεμένος)
Κτλπ κτλπ
Προβληματίστηκα κι εγώ αρκετά ως προς το γιατί συμβαίνουν στην ορειβασία περισσότερα ατυχήματα από ότι στη σπηλαιολογία. Μια εντύπωση που έχω, έχει να κάνει με το ότι ξεκινώντας τη σπηλαιολογία γνωρίζουμε εξαρχής ότι θα ασχοληθούμε με κάτι επικίνδυνο οπότε το πρώτο και κυριότερο που μαθαίνουμε στα σεμινάρια είναι η ασφάλεια, οι τεχνικές εξερεύνησης σπηλαίων με ασφάλεια. Μια παρομοίωση που κάνω στο μυαλό μου σχετίζεται με την οδήγηση.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι οδηγοί της φόρμουλα 1 οδηγάνε με κράνος και μπάρες ασφαλείας. Γιατί; Επειδή γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι επικίνδυνο, οπότε λαμβάνουν κάθε δυνατό μέτρο ασφάλειας. Εμείς οι υπόλοιποι "συμβατικοί" οδηγοί αρκούμαστε στη ζώνη. Πού συμβαίνουν τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα;
Για μένα το θέμα έχει να κάνει με τη συνειδητοποίηση του κινδύνου που έχει η δραστηριότητα.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι οδηγοί της φόρμουλα 1 οδηγάνε με κράνος και μπάρες ασφαλείας. Γιατί; Επειδή γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι επικίνδυνο, οπότε λαμβάνουν κάθε δυνατό μέτρο ασφάλειας. Εμείς οι υπόλοιποι "συμβατικοί" οδηγοί αρκούμαστε στη ζώνη. Πού συμβαίνουν τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα;
Για μένα το θέμα έχει να κάνει με τη συνειδητοποίηση του κινδύνου που έχει η δραστηριότητα.
-
Νίκος Χαρίτος
- Active Member
- Δημοσιεύσεις: 640
- Εγγραφή: Δευ Ιούλ 18, 2005 3:50 pm
- Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ
Καλημέρα.
Ανοίξατε μιά κουβέντα για την οποία έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις στον ορειβατικό χώρο και δεν πρόκειται να γίνει ιδιαίτερα διεξοδική σ΄αυτό το site γιατί δεν έχει ιδιαίτερο νόημα.
Η Έρη και η Χάρις θέτουν τα πράγματα λίγο 'απλοικά'.
Προφανώς και υπάρχουν κανόνες ασφαλείας και τους τηρεί πολύς κόσμος.
Η συνειδητοποίηση που αναφέρει η Χάρις είναι ένα μόνο θέμα. Στον ορειβατικό χώρο υπάρχουν εκατοντάδες άτομα που έχουν περάσει σχολές ορειβασίας και αναρρίχησης οι οποίες έχουν την ίδια σοβαρότητα με τις σχολές (σεμινάρια) σπηλαιολογίας και όπου διδάσκονται όλα τα περί κινδύνων, τεχνικών κλπ.
Η σχολή όμως δεν κάνει κάποιον από μόνη της ορειβάτη ή σπηλαιολόγο.
Επιπλέον στο βουνό κινούνται πολλά άτομα που δεν έχουν περάσει από σχολές.
Η συνειδητοποίηση και η εμπειρία είναι απαραίτητες προυποθέσεις για οποιαδήποτε ενασχόληση, δεν είναι όμως δεδομένες.
Επίσης ο αριθμός των ενασχολούμενων με την ορειβασία είναι πολύ μεγάλος, οπότε αυξάνεται μοιραία και η πιθανότητα ατυχημάτων.
Δεν είναι όμως αυτά πιστεύω οι κύριες αιτίες.
Επειδή κι εγώ προέρχομαι αρχικά από το χώρο της ορειβασίας και αναρρίχησης θα συμφωνήσω με το Γιώργο.
Από τις δραστηριότητες που έχουν σχέση με τη φύση η - και στατιστικά αποδειγμένη - πιό επικίνδυνη είναι αυτή της ορειβασίας και κυρίως σε χειμερινές συνθήκες.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια πολλοί Έλληνες ορειβάτες έχουν χάσει τη ζωή τους σε βουνά όχι μόνο στην Ελλάδα.
Αρκετοί ήταν φίλοι ή γνωστοί. Οι περισσότεροι πολύ έμπειροι.
Το κάθε ατύχημα έχει την ιδιαιτερότητά του. Το κλάσμα δευτερολέπτου στο οποίο συμβαίνει μπορεί να εμπερικλείει αμέλεια, υπερεκτίμηση ή υποτίμηση καταστάσεων ή απλά συγκυρία.
Αυτό όμως που διαφοροποιεί την ορειβασία από τα υπόλοιπα είναι το αστάθμητο των συνθηκών και του πεδίου ιδιαίτερα σε χειμερινές συνθήκες.
Επιπλέον στο βουνό κινείσαι εκ των πραγμάτων ελεύθερα στις περισσότερες των περιπτώσεων. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Και η ταυτόχρονη κίνηση σχοινοσυντροφιάς είναι όμως πολλές φορές ριψοκίνδυνη. Από τη δεκαετία του 60 ως σήμερα έχουν γίνει στον ελληνικό χώρο τουλάχιστον τρία σοβαρά ατυχήματα στη διάρκεια ταυτόχρονης ασφαλισμένης κίνησης.
Η κανονικά ασφαλισμένη κίνηση με σχοινιές όπου επιβάλλεται είναι εκ των πραγμάτων ασφαλέστερη, τότε όμως μιλάμε για βουνίσια αναρρίχηση. Και πάλι η πιθανή σαθρότητα του πεδίου αλλά και ο τρόπος δημιουργίας των ασφαλειών κάνουν τα πράγματα πιο ριψοκίνδυνα από άλλες δραστηριότητες που η κίνηση γίνεται ασφαλισμένα (αναρρίχηση βράχου, σπηλαιολογία κλπ).
Η ορειβασία λοιπόν έχει πολύ ευρύ φάσμα και εύκολα μπορεί κανείς να βρεθεί σε καταστάσεις που είναι κοντά ή πέρα από τα όριά του.
Η διάσχιση φαραγγιών πιστεύω έρχεται δεύτερη από άποψη επικινδυνότητας λόγω της παρουσίας του δυναμικού στοιχείου του νερού και του ιδιόμορφου (γλιστερού ή καλυμμένου με νερό) πεδίου κίνησης.
Όσο αφορά τη σπηλαιολογία είναι εκ των πραγμάτων συγκριτικά ασφαλέστερη κυρίως γιατί λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών
βρισκόμαστε πολύ συχνά πάνω στο σχοινί και γενικώτερα παίρνουμε περισσότερα μέτρα ασφαλείας που δεν είναι δυνατόν να ληφθούν τόσο εύκολα στο βουνό...
Ανοίξατε μιά κουβέντα για την οποία έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις στον ορειβατικό χώρο και δεν πρόκειται να γίνει ιδιαίτερα διεξοδική σ΄αυτό το site γιατί δεν έχει ιδιαίτερο νόημα.
Η Έρη και η Χάρις θέτουν τα πράγματα λίγο 'απλοικά'.
Προφανώς και υπάρχουν κανόνες ασφαλείας και τους τηρεί πολύς κόσμος.
Η συνειδητοποίηση που αναφέρει η Χάρις είναι ένα μόνο θέμα. Στον ορειβατικό χώρο υπάρχουν εκατοντάδες άτομα που έχουν περάσει σχολές ορειβασίας και αναρρίχησης οι οποίες έχουν την ίδια σοβαρότητα με τις σχολές (σεμινάρια) σπηλαιολογίας και όπου διδάσκονται όλα τα περί κινδύνων, τεχνικών κλπ.
Η σχολή όμως δεν κάνει κάποιον από μόνη της ορειβάτη ή σπηλαιολόγο.
Επιπλέον στο βουνό κινούνται πολλά άτομα που δεν έχουν περάσει από σχολές.
Η συνειδητοποίηση και η εμπειρία είναι απαραίτητες προυποθέσεις για οποιαδήποτε ενασχόληση, δεν είναι όμως δεδομένες.
Επίσης ο αριθμός των ενασχολούμενων με την ορειβασία είναι πολύ μεγάλος, οπότε αυξάνεται μοιραία και η πιθανότητα ατυχημάτων.
Δεν είναι όμως αυτά πιστεύω οι κύριες αιτίες.
Επειδή κι εγώ προέρχομαι αρχικά από το χώρο της ορειβασίας και αναρρίχησης θα συμφωνήσω με το Γιώργο.
Από τις δραστηριότητες που έχουν σχέση με τη φύση η - και στατιστικά αποδειγμένη - πιό επικίνδυνη είναι αυτή της ορειβασίας και κυρίως σε χειμερινές συνθήκες.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια πολλοί Έλληνες ορειβάτες έχουν χάσει τη ζωή τους σε βουνά όχι μόνο στην Ελλάδα.
Αρκετοί ήταν φίλοι ή γνωστοί. Οι περισσότεροι πολύ έμπειροι.
Το κάθε ατύχημα έχει την ιδιαιτερότητά του. Το κλάσμα δευτερολέπτου στο οποίο συμβαίνει μπορεί να εμπερικλείει αμέλεια, υπερεκτίμηση ή υποτίμηση καταστάσεων ή απλά συγκυρία.
Αυτό όμως που διαφοροποιεί την ορειβασία από τα υπόλοιπα είναι το αστάθμητο των συνθηκών και του πεδίου ιδιαίτερα σε χειμερινές συνθήκες.
Επιπλέον στο βουνό κινείσαι εκ των πραγμάτων ελεύθερα στις περισσότερες των περιπτώσεων. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Και η ταυτόχρονη κίνηση σχοινοσυντροφιάς είναι όμως πολλές φορές ριψοκίνδυνη. Από τη δεκαετία του 60 ως σήμερα έχουν γίνει στον ελληνικό χώρο τουλάχιστον τρία σοβαρά ατυχήματα στη διάρκεια ταυτόχρονης ασφαλισμένης κίνησης.
Η κανονικά ασφαλισμένη κίνηση με σχοινιές όπου επιβάλλεται είναι εκ των πραγμάτων ασφαλέστερη, τότε όμως μιλάμε για βουνίσια αναρρίχηση. Και πάλι η πιθανή σαθρότητα του πεδίου αλλά και ο τρόπος δημιουργίας των ασφαλειών κάνουν τα πράγματα πιο ριψοκίνδυνα από άλλες δραστηριότητες που η κίνηση γίνεται ασφαλισμένα (αναρρίχηση βράχου, σπηλαιολογία κλπ).
Η ορειβασία λοιπόν έχει πολύ ευρύ φάσμα και εύκολα μπορεί κανείς να βρεθεί σε καταστάσεις που είναι κοντά ή πέρα από τα όριά του.
Η διάσχιση φαραγγιών πιστεύω έρχεται δεύτερη από άποψη επικινδυνότητας λόγω της παρουσίας του δυναμικού στοιχείου του νερού και του ιδιόμορφου (γλιστερού ή καλυμμένου με νερό) πεδίου κίνησης.
Όσο αφορά τη σπηλαιολογία είναι εκ των πραγμάτων συγκριτικά ασφαλέστερη κυρίως γιατί λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών
βρισκόμαστε πολύ συχνά πάνω στο σχοινί και γενικώτερα παίρνουμε περισσότερα μέτρα ασφαλείας που δεν είναι δυνατόν να ληφθούν τόσο εύκολα στο βουνό...
Κατ' αρχήν κρίμα για το παλικάρι που έφυγε όπως είναι κρίμα για τον κάθε συνάνθρωπο που δεν φεύγει «πλήρης ημερών».
Γιώργο και Νίκο,
Έχω περισσότερη εμπειρία στην σπηλαιολογία και λιγότερη στην ορειβασία όμως συμφωνώ και επαυξάνω σε αυτά που λετε: Η σπηλαιολογία είναι από την φύση της πολύ πιο ασφαλής (και σε σχέση με την ορειβασία και σε σχέση με το Canyoning) καθώς το πεδίο στο οποίο κινείσαι είναι σε γενικές γραμμές πιο "σταθερό" - με εξαίρεση σπήλαια με νερά - όπως επίσης, οι τεχνικές (μονού σκοινιού) που εφαρμόζεις είναι από μόνες τους πιο "ασφαλής".
Το μόνο που θα ήθελα να επισημάνω είναι το ότι αν και τα ατυχήματα είναι πολύ λιγότερα στην σπηλαιολογία, οι επιχειρήσεις διάσωσης από ένα βαθύ και στενό σπήλαιο μπορεί να κρατήσουν από 3 έως 10 μέρες... (κάποιες φορές 14). Ας μην το ξεχνάμε αυτό τόσο όταν κινούμαστε σε ένα σπήλαιο όσο και όταν η ΣΠΗΛΑΙΟΔΙΑΣΩΣΗ μας καλεί να εκπαιδευτούμε ή συνδράμουμε σε αυτήν.
Γιώργο και Νίκο,
Έχω περισσότερη εμπειρία στην σπηλαιολογία και λιγότερη στην ορειβασία όμως συμφωνώ και επαυξάνω σε αυτά που λετε: Η σπηλαιολογία είναι από την φύση της πολύ πιο ασφαλής (και σε σχέση με την ορειβασία και σε σχέση με το Canyoning) καθώς το πεδίο στο οποίο κινείσαι είναι σε γενικές γραμμές πιο "σταθερό" - με εξαίρεση σπήλαια με νερά - όπως επίσης, οι τεχνικές (μονού σκοινιού) που εφαρμόζεις είναι από μόνες τους πιο "ασφαλής".
Το μόνο που θα ήθελα να επισημάνω είναι το ότι αν και τα ατυχήματα είναι πολύ λιγότερα στην σπηλαιολογία, οι επιχειρήσεις διάσωσης από ένα βαθύ και στενό σπήλαιο μπορεί να κρατήσουν από 3 έως 10 μέρες... (κάποιες φορές 14). Ας μην το ξεχνάμε αυτό τόσο όταν κινούμαστε σε ένα σπήλαιο όσο και όταν η ΣΠΗΛΑΙΟΔΙΑΣΩΣΗ μας καλεί να εκπαιδευτούμε ή συνδράμουμε σε αυτήν.
-
Παναγιώτης
- Active Member
- Δημοσιεύσεις: 588
- Εγγραφή: Τρί Οκτ 25, 2005 10:06 am
Έχοντας ξεκινήσει την επαφή μου με τη φύση με την ορεινή πεζοπορία (ο όρος "ορειβασία" είναι αρκετά εξειδικευμένος και σίγουρα όχι αυτό που κάνουν τα μιλιούνια που ξαμολιούνται κάθε Σ/Κ στα βουνά) και έχοντας παρακολουθήσει και σχολή ορειβασίας και αναρίχησης θα έλεγα ότι ένα ακόμα λόγος για τα τόσα περισσότερα "ορειβατικά" ατυχήματα έναντι των σπηλαιολογικών είναι και ο τεράστιος αριθμός ατόμων που βγαίνουν στο βουνό, ελάχιστα από τα οποία έχουν έστω και βασικές γνώσεις ορειβασίας.
Π.χ. έχω πάρει μέρος σε 5ήμερο τρέκινγκ στη Πίνδο με γκρούπ εβδομήνταφεύγα ατόμων. Πόσα άτομα θα λέγατε ότι κάνουν ενεργή σπηλαιολογία την ίδια μέρα στην Ελλάδα; Να αναφέρω δε ότι το μεγαλύτερο μέλος του γκρουπ ήταν άνω των 70 χρονών.
Εγώ πάλι, έχοντας δει διάφορα, χαίρομαι που έχουμε μόνο τόσα αυτηχύματα στα βουνά κάθε χρόνο.
Φυσικά ισχύουν και όλα όσα ανέφεραν ο Νίκος και ο Γιώργος. Απλώς δεν μου αρέσουν οι γενικέυσεις χωρίς στατιστικά στοιχεία. Π.χ. το να λέμε ότι το τάδε άθλημα είναι επικίνδυνο πρέπει να τεκμηριώνεται και με στατιστικά π.χ. θνησιμότητα σε ποσοστό %. Αλλιώς θα πω ότι το να οδηγείς είναι πολύ πιο επικίνδυνο μιας και κάθε Σ/Κ σκοτώνεται κόσμος.
Επίσης, άλλο είναι ένα θανατηφόρο ατύχημα στην Κ1 στα Ιμαλάια και άλλο στον Ερύμανθο όπου κάποιον πεζοπόρο τον χτύπησε κεραυνός. Το δεύτερο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ορειβατικό ατύχημα.
Και φυσικά ο CASPEX έχει επίσης δίκιο. Στα δύσκολα την ΣΠΗΛΑΙΟΔΙΑΣΩΣΗ θα φωνάξουμε οπότε ας τα έχουμε καλά μαζί τους έτσι;
Άς πάμε να γνωρίσουμε τα παιδιά και από κοντά ας πούμε.
Π.χ. έχω πάρει μέρος σε 5ήμερο τρέκινγκ στη Πίνδο με γκρούπ εβδομήνταφεύγα ατόμων. Πόσα άτομα θα λέγατε ότι κάνουν ενεργή σπηλαιολογία την ίδια μέρα στην Ελλάδα; Να αναφέρω δε ότι το μεγαλύτερο μέλος του γκρουπ ήταν άνω των 70 χρονών.
Εγώ πάλι, έχοντας δει διάφορα, χαίρομαι που έχουμε μόνο τόσα αυτηχύματα στα βουνά κάθε χρόνο.
Φυσικά ισχύουν και όλα όσα ανέφεραν ο Νίκος και ο Γιώργος. Απλώς δεν μου αρέσουν οι γενικέυσεις χωρίς στατιστικά στοιχεία. Π.χ. το να λέμε ότι το τάδε άθλημα είναι επικίνδυνο πρέπει να τεκμηριώνεται και με στατιστικά π.χ. θνησιμότητα σε ποσοστό %. Αλλιώς θα πω ότι το να οδηγείς είναι πολύ πιο επικίνδυνο μιας και κάθε Σ/Κ σκοτώνεται κόσμος.
Επίσης, άλλο είναι ένα θανατηφόρο ατύχημα στην Κ1 στα Ιμαλάια και άλλο στον Ερύμανθο όπου κάποιον πεζοπόρο τον χτύπησε κεραυνός. Το δεύτερο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ορειβατικό ατύχημα.
Και φυσικά ο CASPEX έχει επίσης δίκιο. Στα δύσκολα την ΣΠΗΛΑΙΟΔΙΑΣΩΣΗ θα φωνάξουμε οπότε ας τα έχουμε καλά μαζί τους έτσι;
Άς πάμε να γνωρίσουμε τα παιδιά και από κοντά ας πούμε.Παναγιώτης Παπαϊωάννου / Σ.ΕΛ.Α.Σ.
-
mamouni
- Active Member
- Δημοσιεύσεις: 400
- Εγγραφή: Δευ Ιούλ 04, 2005 3:55 pm
- Τοποθεσία: Άθηνα
- Επικοινωνία:
Ερώτηση (ελαφρώς αφελής ίσως): Όταν κάποιος πάει σε ένα σύλλογο να ξεκινήσει την ορειβασία ή ορειβατική πεζοπορία ή trekking ή ότι άλλο θέλετε να το πείτε (λίγα γνωρίζω για τις διαφορές τους), ο σύλλογος του εξηγεί ότι το άθλημα που τον ενδιαφέρει έχει το μεγαλύτερο ή ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας σε σχέση με τα λοιπά αθλήματα βουνού, ώστε να δείξει και ο ίδιος την απαιτούμενη προσοχή και να μην το παίρνει ελαφρώς?
Ο κόσμος νομίζει ότι η ορειβασία είναι ασφαλέστατη, μέσα σε αυτούς κι εγώ (εννοείται). Όταν με ρωτάνε δηλαδή, τι μπορούν να κάνουν που να μην χρειάζεται να κρέμονται στο κενό και να κινδυνεύει η ζωή τους, εγώ συνιστώ ορειβασία!!!!!!
Κακώς απ' ότι φαίνεται...
Ο κόσμος νομίζει ότι η ορειβασία είναι ασφαλέστατη, μέσα σε αυτούς κι εγώ (εννοείται). Όταν με ρωτάνε δηλαδή, τι μπορούν να κάνουν που να μην χρειάζεται να κρέμονται στο κενό και να κινδυνεύει η ζωή τους, εγώ συνιστώ ορειβασία!!!!!!
Κακώς απ' ότι φαίνεται...
Η ορειβατική πεζοπορία (trekking)είναι πολύ ασφαλές άθλημα και δεν εμπεριέχει ιδιαίτερους κινδύνους. Είναι η πλέον δημοφιλή δραστηριότητα βουνού – οι εκδρομές των συλλογών αυτού του είδους γίνονται με πούλμαν!
Η ορειβασία (π.χ. ανάβαση στον Όλυμπο για παράδειγμα) τώρα έχει αυξημένη επικινδυνότητα. Αν γίνεται χειμώνα (π.χ. χειμερινή ανάβαση στον Όλυμπο) η επικινδυνότητα αυξάνει και άλλο. Αν επιπλέον συνδυαστεί και με αναρρίχηση (χειμερινή αναρρίχηση σε βουνό) τότε η επικινδυνότητα αυξάνει και άλλο.
Σε μια σχολή ορειβασίας πρώτου επιπέδου πιστεύω παρουσιάζονται όλοι οι σχετικό κίνδυνοι.
Η ορειβασία (π.χ. ανάβαση στον Όλυμπο για παράδειγμα) τώρα έχει αυξημένη επικινδυνότητα. Αν γίνεται χειμώνα (π.χ. χειμερινή ανάβαση στον Όλυμπο) η επικινδυνότητα αυξάνει και άλλο. Αν επιπλέον συνδυαστεί και με αναρρίχηση (χειμερινή αναρρίχηση σε βουνό) τότε η επικινδυνότητα αυξάνει και άλλο.
Σε μια σχολή ορειβασίας πρώτου επιπέδου πιστεύω παρουσιάζονται όλοι οι σχετικό κίνδυνοι.
Καλημέρα,
Πιστεύω ότι και στις σχολές βουνού αλλά και στις σχολές σπηλαιολογίας παρουσιάζονται οι κίνδυνοι. Επανέρχομαι λέγοντας ότι στη σπηλαιολογία τους αντιλαμβανόμαστε πιο άμεσα. Φέρνω για παράδειγμα το ότι γνωρίζω πολλούς, κι εγώ συμπεριλαμβανομένης, που ακόμα και σε κάποιο οριζόντιο "χαμηλό" σπήλαιο έχουμε χτυπήσει/ ακουμπήσει το κεφάλι μας στη σκεπή του ή σε κάποιο βράχο καθώς συρόμαστε σε κάποιο στένωμα. Τότε περνάει η σκέψη από το μυαλό "καλά που φοράω κράνος γιατί αλλιώς θα είχα ανοίξει το κεφάλι μου".
Αυτό νομίζω οτι συμβαίνει από τις πρώτες επισκέψεις σε σπήλαια.
Στην πεζοπορία μπορεί να γνωρίζεις ότι υπάρχουν οι αστάθμητοι παράγοντες που ανέφερε ο GTZAVELAS (Επιδείνωση του καιρού, Πτώσεις πετρών από κάποιον που ανεβαίνει από πάνω σου ή απλά επειδή είσαι άτυχος, Χιονοστιβάδες (που ακόμα και ο πιο έμπειρος δεν μπορεί να τις προβλέψει με 100% σιγουρία), Ένα απλό γλίστρημα σε «κακό» σημείο (πολλές φορές δεν μπορείς ή δεν έχει νόημα να είσαι δεμένος) αλλά νομίζω ότι δεν μας έχουν γίνει βίωμα.
Παράδειγμα, όταν σκαρφάλωνα το βράχο στη κορυφή του Ολύμπου, προσωπικά μου φάνηκε εύκολη αναρρίχιση και όταν ξεκίνησα δεν θεώρησα ότι κινδυνεύω. Ταυτόχρονα όμως κατέβαινε και κόσμος κι έπεφταν πετραδάκια. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι τελικά η ανάβαση αυτή περιέχει κίνδυνο κι ότι έπρεπε να φοράω κράνος!
Ήταν η πολλοστή φορά που έκανα πεζοπορία και μόνο τότε συνειδητοποίησα τον κίνδυνο.
Προσωπικά δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να φορέσω το κράνος σε πεζοπορία. Μετά το ατύχημα της Νάντιας, σε διαδρομές που θεωρώ ότι ένα γλίστρημα μπορεί να αποβεί μοιραίο το φοράω!
Πιστεύω ότι και στις σχολές βουνού αλλά και στις σχολές σπηλαιολογίας παρουσιάζονται οι κίνδυνοι. Επανέρχομαι λέγοντας ότι στη σπηλαιολογία τους αντιλαμβανόμαστε πιο άμεσα. Φέρνω για παράδειγμα το ότι γνωρίζω πολλούς, κι εγώ συμπεριλαμβανομένης, που ακόμα και σε κάποιο οριζόντιο "χαμηλό" σπήλαιο έχουμε χτυπήσει/ ακουμπήσει το κεφάλι μας στη σκεπή του ή σε κάποιο βράχο καθώς συρόμαστε σε κάποιο στένωμα. Τότε περνάει η σκέψη από το μυαλό "καλά που φοράω κράνος γιατί αλλιώς θα είχα ανοίξει το κεφάλι μου".
Αυτό νομίζω οτι συμβαίνει από τις πρώτες επισκέψεις σε σπήλαια.
Στην πεζοπορία μπορεί να γνωρίζεις ότι υπάρχουν οι αστάθμητοι παράγοντες που ανέφερε ο GTZAVELAS (Επιδείνωση του καιρού, Πτώσεις πετρών από κάποιον που ανεβαίνει από πάνω σου ή απλά επειδή είσαι άτυχος, Χιονοστιβάδες (που ακόμα και ο πιο έμπειρος δεν μπορεί να τις προβλέψει με 100% σιγουρία), Ένα απλό γλίστρημα σε «κακό» σημείο (πολλές φορές δεν μπορείς ή δεν έχει νόημα να είσαι δεμένος) αλλά νομίζω ότι δεν μας έχουν γίνει βίωμα.
Παράδειγμα, όταν σκαρφάλωνα το βράχο στη κορυφή του Ολύμπου, προσωπικά μου φάνηκε εύκολη αναρρίχιση και όταν ξεκίνησα δεν θεώρησα ότι κινδυνεύω. Ταυτόχρονα όμως κατέβαινε και κόσμος κι έπεφταν πετραδάκια. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι τελικά η ανάβαση αυτή περιέχει κίνδυνο κι ότι έπρεπε να φοράω κράνος!
Ήταν η πολλοστή φορά που έκανα πεζοπορία και μόνο τότε συνειδητοποίησα τον κίνδυνο.
Προσωπικά δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να φορέσω το κράνος σε πεζοπορία. Μετά το ατύχημα της Νάντιας, σε διαδρομές που θεωρώ ότι ένα γλίστρημα μπορεί να αποβεί μοιραίο το φοράω!